22 seconden
Zolang duurt een gemiddelde belegging in de Verenigde Staten. Op Wall Street wordt driekwart van de transacties door computers gegenereerd. In Europa is het aandeel van de flitshandel 35 procent.
In de jaren vijftig van de vorige eeuw bedroeg volgens John Bogle, de oprichter en oud-voorzitter van Vanguard, de gemiddelde aanhoudperiode van aandelen in Amerikaanse beleggingsfondsen ruim achttien jaar.
Nu is dat iets meer dan 3 jaar. Maar niet alleen de fondsbeheerders worden steeds kortzichtiger.
Het beeld bij particuliere beleggers is soortgelijk. Medio jaren vijftig hielden zij hun aandelen ongeveer acht jaar vast. Inmiddels is de gemiddelde aanhoudperiode geslonken tot minder dan een jaar.
Scheefgroei
De reductie van de gemiddelde aanhoudperiode is niet
louter het gevolg van de aanzwellende populariteit van
hefboomfondsen of de opkomst van de zogeheten high frequency
trading, zoals men dit ons graag wil doen geloven.
De scheefgroei tussen de financiële industrie en de economie speelt zonder meer een rol, maar onze samenleving draait ook steeds sneller: we willen meer doen en dat in minder tijd en daarbij worden we geholpen door de technologische vooruitgang.
Eeuwigheid
22 Seconden is in de flitshandel een eeuwigheid. De
beleggingen duren er soms minder dan één seconde en worden in
milliseconden uitgevoerd. De meeste beleggers krijgen in 22
seconden nog niet eens een order bij hun internetmakelaar
ingelegd.
Vooral de handel op de Amerikaanse termijnmarkten wordt door flitshandelaren die hun posities aan het eind van de dag alweer sluiten gedomineerd. Tegenstanders verwijten hen dat zij de koersbewegingen grilliger maken. Met hun supersnelle computers genereren zij aankoop- en verkooporders voor de ultrakorte termijn die op de aandelenmarkten bovendien nog eens in duizend stukjes worden gehakt. Duizend orders van 100 aandelen zijn gemakkelijker te plaatsen dan een één order van 100.000.
Beleggen
Eerlijk is eerlijk, flitshandel heeft niets te maken met
beleggen. Renaissance Technologies, het hefboomfonds van Jim
Simons, harkte vorig jaar een rendement van 34 procent bijeen en
klopt al twee decennia de beurs met vlag en wimpel. De
beleggingsstrategieën hebben niets vandoen met fundamentele analyse
en staan de laatste jaren ook los van technische analyse.
De publiekschuwe topbelegger huurt voor zijn bedrijf overwegend bollebozen in met een doctoraat in natuurwetenschappen of wiskunde die met complexe computergestuurde handelsmodellen de financiële markten te slim af zijn. Volgens Simons is de koers van een komeet makkelijker te berekenen dan die van Citigroup, maar met aandelen kan veel verdiend worden.
Autoriteit
In Nederland zijn met name IMC en Optiver erg goed in de
flitshandel. In een totaal geautomatiseerde omgeving bepalen de
zelf ontwikkelde algoritmes de mate van succes. De wezenlijke vraag
is niet hoe snel de handel is, maar of hij wegblijft van
marktmisbruik. Orders inleggen en die vervolgens snel intrekken om
bij een tegenpartij uit te lokken is uit den boze.
De autoriteiten wil echter ook vermijden dat de beurs het speelveld wordt van superslimme computerbeleggers. Aandelenmarkten zijn van oudsher een marktplaats van risico. Neen niet voor groei, noch van waarde. Zij vrezen dat de flitshandel ten koste gaat van anderen, zoals pensioenfondsen en particuliere beleggers. Volgens professor en voormalig computerbelegger Emanuel Derman is een beurstaks de enige manier om de flitshandel aan banden te leggen.
Verliezers
Beleggen is een spel van verliezers. Wanneer u een
aandeel koopt en verkoopt aan de dezelfde koers, lijdt u per saldo
verlies. Zo min mogelijk fouten maken, is een winnende strategie.
Emoties en massapsychologie spelen op de beurs een belangrijke rol.
In een zogenaamd hyperprofessionele financiële wereld meer dan we
willen toegeven.
Het klinkt tegenstrijdig, maar in een hyperprofessionele omgeving waar flitshandelaren op snelle koersuitslagen loeren, bieden laagvolatiele aandelen bescherming. De dagelijkse koersschommelingen zijn voor high frequency traders te klein om daarvan gebruik te maken. Of kan men zijn focus verleggen naar de langere termijn, maar vergeet hierbij niet de drie d's van beleggen. Met discipline diversificatie en dividend, komt u een heel eind.
In de jaren vijftig van de vorige eeuw bedroeg volgens John
Bogle, de oprichter en oud-voorzitter van Vanguard, de gemiddelde
aanhoudperiode van aandelen in Amerikaanse beleggingsfondsen ruim
achttien jaar.
Nu is dat iets meer dan 3 jaar. Maar niet alleen de
fondsbeheerders worden steeds kortzichtiger.
Het beeld bij particuliere beleggers is soortgelijk. Medio jaren
vijftig hielden zij hun aandelen ongeveer acht jaar vast. Inmiddels
is de gemiddelde aanhoudperiode geslonken tot minder dan een
jaar.
Scheefgroei
De reductie van de gemiddelde aanhoudperiode is niet
louter het gevolg van de aanzwellende populariteit van
hefboomfondsen of de opkomst van de zogeheten high frequency
trading, zoals men dit ons graag wil doen geloven.
De scheefgroei tussen de financiële industrie en de economie
speelt zonder meer een rol, maar onze samenleving draait ook steeds
sneller: we willen meer doen en dat in minder tijd en daarbij
worden we geholpen door de technologische vooruitgang.
Eeuwigheid
22 Seconden is in de flitshandel een eeuwigheid. De
beleggingen duren er soms minder dan één seconde en worden in
milliseconden uitgevoerd. De meeste beleggers krijgen in 22
seconden nog niet eens een order bij hun internetmakelaar
ingelegd.
Vooral de handel op de Amerikaanse termijnmarkten wordt door
flitshandelaren die hun posities aan het eind van de dag alweer
sluiten gedomineerd. Tegenstanders verwijten hen dat zij de
koersbewegingen grilliger maken. Met hun supersnelle computers
genereren zij aankoop- en verkooporders voor de ultrakorte termijn
die op de aandelenmarkten bovendien nog eens in duizend stukjes
worden gehakt. Duizend orders van 100 aandelen zijn gemakkelijker
te plaatsen dan een één order van 100.000.
Beleggen
Eerlijk is eerlijk, flitshandel heeft niets te maken met
beleggen. Renaissance Technologies, het hefboomfonds van Jim
Simons, harkte vorig jaar een rendement van 34 procent bijeen en
klopt al twee decennia de beurs met vlag en wimpel. De
beleggingsstrategieën hebben niets vandoen met fundamentele analyse
en staan de laatste jaren ook los van technische analyse.
De publiekschuwe topbelegger huurt voor zijn bedrijf overwegend
bollebozen in met een doctoraat in natuurwetenschappen of wiskunde
die met complexe computergestuurde handelsmodellen de financiële
markten te slim af zijn. Volgens Simons is de koers van een komeet
makkelijker te berekenen dan die van Citigroup, maar met aandelen
kan veel verdiend worden.
Autoriteit
In Nederland zijn met name IMC en Optiver erg goed in de
flitshandel. In een totaal geautomatiseerde omgeving bepalen de
zelf ontwikkelde algoritmes de mate van succes. De wezenlijke vraag
is niet hoe snel de handel is, maar of hij wegblijft van
marktmisbruik. Orders inleggen en die vervolgens snel intrekken om
bij een tegenpartij uit te lokken is uit den boze.
De autoriteiten wil echter ook vermijden dat de beurs het
speelveld wordt van superslimme computerbeleggers. Aandelenmarkten
zijn van oudsher een marktplaats van risico. Neen niet voor groei,
noch van waarde. Zij vrezen dat de flitshandel ten koste gaat van
anderen, zoals pensioenfondsen en particuliere beleggers. Volgens
professor en voormalig computerbelegger Emanuel Derman is een
beurstaks de enige manier om de flitshandel aan banden te
leggen.
Verliezers
Beleggen is een spel van verliezers. Wanneer u een
aandeel koopt en verkoopt aan de dezelfde koers, lijdt u per saldo
verlies. Zo min mogelijk fouten maken, is een winnende strategie.
Emoties en massapsychologie spelen op de beurs een belangrijke rol.
In een zogenaamd hyperprofessionele financiële wereld meer dan we
willen toegeven.
Het klinkt tegenstrijdig, maar in een hyperprofessionele
omgeving waar flitshandelaren op snelle koersuitslagen loeren,
bieden laagvolatiele aandelen bescherming. De dagelijkse
koersschommelingen zijn voor high frequency traders te klein om
daarvan gebruik te maken. Of kan men zijn focus verleggen naar de
langere termijn, maar vergeet hierbij niet de drie d’s van
beleggen. Met discipline diversificatie en dividend, komt u een
heel eind.
Ivan Snurer
Ivan Snurer (1965) studeerde in Brussel autotechnieken aan de Hogeschool voor Wetenschap en Kunst. Bij Volvo Cars was hij als productingenieur en later als kwaliteitsingenieur nauw betrokken bij de ontwikkeling en de assemblage van de Volvo 400-reeks in Born. Via een omweg in de Europese nucleaire industrie kwam hij medio jaren negentig terecht in de financiële wereld, nadat hij aan Nyenrode Business Universiteit zijn MBA-titel had behaald en zich aan de Erasmus Universiteit Rotterdam had verdiept in quantitative finance. Snurer publiceert sinds eind jaren negentig met enige regelmaat in de Belgische en Nederlandse financiële pers en schrijft sinds 2002 voor Beleggers Belangen. Hij is directeur van Quantalytica, een onafhankelijk adviesbureau dat onderzoek verricht naar de efficiëntie van beleggingsstrategieën en selectiemethodieken.