Flagrante verdragsschending

Het staat nu vast dat De Jager en Rutte ons om de tuin hebben geleid. Zij hebben altijd gezegd dat het geld dat aan Griekenland is uitgeleend volledig wordt terugbetaald. De aanvankelijk verstrekte leningen (mei 2010) hadden een rente van 4% (deze rente waarin een belachelijk lage ‘risico-opslag’ voor zo’n dubieuze schuldenaar op zich al een vorm van een ‘bail-out’ was). Inmiddels is de rente verlaagd naar 0,7%.

Deze ‘baill-out’ kost de Nederlandse belastingbetaler officieel geld, volgens minister Dijsselbloem circa € 1 miljard. Economisch is de verlichting van de eerder overgekomen rente een ‘default’. De juristen van de Trojka zullen hier ongetwijfeld een zodanige draai aan geven dat er in hun ogen (juridisch nog) nog geen default is, anders worden de Credit Default Swaps (CDS’en), de verzekeringen op een eventueel default, getriggerd en dat proberen de zakenbanken die de CDS’en hebben uitgeschreven, natuurlijk tegen te houden.

Uitstel van executie

Ik verkondig al jaren in mijn columns dat om de zuidelijke landen weer toekomstperspectief te bieden een schuldsanering, dus een default in economische en juridische zin, een van de helaas noodzakelijke voorwaarden is. Simpelweg omdat de schuldpositie van (niet alleen) Griekenland onhoudbaar is en economisch herstel aldaar in de weg staat. Dit besef begint steeds meer door te dringen, zelfs bij de meest verstokte ‘hardliners’. Waarom het allemaal zo lang duurt, heeft met politiek opportunisme en de banken te maken.

Zo wil Merkel bij haar aanstaande verkiezingsstrijd in 2013 (nog) niets weten van een officiële afschrijving op welke schuld dan ook. Zou die er namelijk wel zijn, dan kan zij haar herverkiezing op de spreekwoordelijke buik schrijven. Bovendien is een dergelijke afschrijving ook strijdig met het Duitse publieke begrotingsrecht.

En wat betreft de banken: er staan simpelweg nog te veel risicovolle staatsleningen op de balansen. En het is toch lekker ‘gratis’ geld verdienen voor ze: hoogrentende leningen van de zuidelijke landen opkopen, tegen 1%-financieringskosten verstrekt door de geldpers van de ECB. Een soort loterij zonder nieten, op kosten de belastingbetaler.

Verdragsschending

Feitelijk is er dus nu sprake van een ‘default’ op Griekse leningen in bezit van de overige eurolanden (bilateraal en via de noodfondsen) en daarmee wordt het Europees Verdrag waarin staat dat er geen ‘bail-outs’ mogen plaatsvinden op flagrante wijze geschonden. En als iemand nog met droge ogen probeert te beweren dat het nu nog geen ‘default’ is, weet iedereen die logisch nadenkt dat een zeer forse afschrijving op de Griekse schulden wel ergens na de Duitse verkiezingen komt (dit is overigens zeer recent ook al besloten tijdens een geheime bijeenkomst in Parijs van de Trojka).

U kunt me nu tegenwerpen dat ik iets geks loop te beweren. Enerzijds dring ik zelf juist al jaren aan op een schuldsanering van Griekenland, waarmee ik dus ook verdragsschending zou gedogen. Anderzijds beticht ik de autoriteiten nu van verdragsschending. Dat lijkt in tegenspraak en de Volkskrant had afgelopen dinsdag terecht over de ‘spagaat van de noodzakelijkheid en onmogelijkheid’ van de Griekse schuldsanering. Maar nu de crux: in 2010 wisten u en ik al hoe het met Griekenland zou aflopen. Zie bijvoorbeeld mijn cobijdrage aan het artikel ‘Met Griekenland geen sterke euro’ (Mejudice).

Toen had onder leiding van het IMF ingegrepen moeten worden en hadden de (private) bezitters van Griekse staatsleningen hun verlies moeten nemen. Met het verstrekken van nieuwe leningen aan Griekenland en het aldaar afdwingen van keiharde bezuinigingen is toen een verkeerd pad van voortmodderen gekozen en is het probleem naar het publieke domein getrokken, lees de banken, ECB, EFSF en nu ook het ESM zijn op kosten van de belastingbetaler waardeloze leningen gaan opkopen. Moedwillig is toen een voorschot op toekomstige verdragsschending genomen. ‘Zum kotzen, zou de Duitser zeggen.

Goedkeuring ESM

Saillant detail is dat er precies op de dag (afgelopen dinsdag) een nieuwe deal werd gemaakt over de Griekse schulden, het arrest van het Europese Hof van Justitie naar buiten kwam, waarin stond dat het ESM, het permanente noodfonds, werd goedgekeurd en door deze Europese rechters, onder meer, juist niet strijdig is bevonden met de ‘no-bail-out’-bepalingen van het Europese Unie Verdrag.

Opvallend was dat de motivatie vóór het ESM door de rechters van het Hof bijna precies overeenkwam met die van de motivatie van de Europese politiek (hoezo rechterlijke onafhankelijkheid?). Maar nu komt het ontluisterende slotstuk van dat arrest: de motivatie van het Hof waarom het ESM niet strijdig is met het verdrag: ‘omdat de financiële steun [aan bijvoorbeeld Griekenland] geen ‘bail-out’ is maar uitsluitend (leningen) ….die altijd zullen worden terugbetaald’. Ja, ja…

Het staat nu vast dat De Jager en Rutte ons om de tuin hebben geleid. Zij hebben altijd gezegd dat het geld dat aan Griekenland is uitgeleend volledig wordt terugbetaald. De aanvankelijk verstrekte leningen (mei 2010) hadden een rente van 4% (deze rente waarin een belachelijk lage ‘risico-opslag’ voor zo’n dubieuze schuldenaar op zich al een vorm van een ‘bail-out’ was). Inmiddels is de rente verlaagd naar 0,7%.

Deze ‘baill-out’ kost de Nederlandse belastingbetaler officieel geld, volgens minister Dijsselbloem circa € 1 miljard. Economisch is de verlichting van de eerder overgekomen rente een ‘default’. De juristen van de Trojka zullen hier ongetwijfeld een zodanige draai aan geven dat er in hun ogen (juridisch nog) nog geen default is, anders worden de Credit Default Swaps (CDS’en), de verzekeringen op een eventueel default, getriggerd en dat proberen de zakenbanken die de CDS’en hebben uitgeschreven, natuurlijk tegen te houden.

Uitstel van executie

Ik verkondig al jaren in mijn columns dat om de zuidelijke landen weer toekomstperspectief te bieden een schuldsanering, dus een default in economische en juridische zin, een van de helaas noodzakelijke voorwaarden is. Simpelweg omdat de schuldpositie van (niet alleen) Griekenland onhoudbaar is en economisch herstel aldaar in de weg staat. Dit besef begint steeds meer door te dringen, zelfs bij de meest verstokte ‘hardliners’. Waarom het allemaal zo lang duurt, heeft met politiek opportunisme en de banken te maken.

Zo wil Merkel bij haar aanstaande verkiezingsstrijd in 2013 (nog) niets weten van een officiële afschrijving op welke schuld dan ook. Zou die er namelijk wel zijn, dan kan zij haar herverkiezing op de spreekwoordelijke buik schrijven. Bovendien is een dergelijke afschrijving ook strijdig met het Duitse publieke begrotingsrecht.

En wat betreft de banken: er staan simpelweg nog te veel risicovolle staatsleningen op de balansen. En het is toch lekker ‘gratis’ geld verdienen voor ze: hoogrentende leningen van de zuidelijke landen opkopen, tegen 1%-financieringskosten verstrekt door de geldpers van de ECB. Een soort loterij zonder nieten, op kosten de belastingbetaler.

Verdragsschending

Feitelijk is er dus nu sprake van een ‘default’ op Griekse leningen in bezit van de overige eurolanden (bilateraal en via de noodfondsen) en daarmee wordt het Europees Verdrag waarin staat dat er geen ‘bail-outs’ mogen plaatsvinden op flagrante wijze geschonden. En als iemand nog met droge ogen probeert te beweren dat het nu nog geen ‘default’ is, weet iedereen die logisch nadenkt dat een zeer forse afschrijving op de Griekse schulden wel ergens na de Duitse verkiezingen komt (dit is overigens zeer recent ook al besloten tijdens een geheime bijeenkomst in Parijs van de Trojka).

U kunt me nu tegenwerpen dat ik iets geks loop te beweren. Enerzijds dring ik zelf juist al jaren aan op een schuldsanering van Griekenland, waarmee ik dus ook verdragsschending zou gedogen. Anderzijds beticht ik de autoriteiten nu van verdragsschending. Dat lijkt in tegenspraak en de Volkskrant had afgelopen dinsdag terecht over de ‘spagaat van de noodzakelijkheid en onmogelijkheid’ van de Griekse schuldsanering. Maar nu de crux: in 2010 wisten u en ik al hoe het met Griekenland zou aflopen. Zie bijvoorbeeld mijn cobijdrage aan het artikel ‘Met Griekenland geen sterke euro’ (Mejudice).

Toen had onder leiding van het IMF ingegrepen moeten worden en hadden de (private) bezitters van Griekse staatsleningen hun verlies moeten nemen. Met het verstrekken van nieuwe leningen aan Griekenland en het aldaar afdwingen van keiharde bezuinigingen is toen een verkeerd pad van voortmodderen gekozen en is het probleem naar het publieke domein getrokken, lees de banken, ECB, EFSF en nu ook het ESM zijn op kosten van de belastingbetaler waardeloze leningen gaan opkopen. Moedwillig is toen een voorschot op toekomstige verdragsschending genomen. ‘Zum kotzen, zou de Duitser zeggen.

Goedkeuring ESM

Saillant detail is dat er precies op de dag (afgelopen dinsdag) een nieuwe deal werd gemaakt over de Griekse schulden, het arrest van het Europese Hof van Justitie naar buiten kwam, waarin stond dat het ESM, het permanente noodfonds, werd goedgekeurd en door deze Europese rechters, onder meer, juist niet strijdig is bevonden met de ‘no-bail-out’-bepalingen van het Europese Unie Verdrag.

Opvallend was dat de motivatie vóór het ESM door de rechters van het Hof bijna precies overeenkwam met die van de motivatie van de Europese politiek (hoezo rechterlijke onafhankelijkheid?). Maar nu komt het ontluisterende slotstuk van dat arrest: de motivatie van het Hof waarom het ESM niet strijdig is met het verdrag: ‘omdat de financiële steun [aan bijvoorbeeld Griekenland] geen ‘bail-out’ is maar uitsluitend (leningen) ….die altijd zullen worden terugbetaald’. Ja, ja…