Beter Beleggen: het getal van Graham

Benjamin Graham was één van de meest succesvolle en invloedrijkste beleggers uit de 20ste eeuw. Hij geldt als de grondlegger van het moderne waardebeleggen en hoewel hij beleggers met klem adviseerde de financiële positie van een bedrijf zorgvuldig te bestuderen, waardeerde hij ook de schitterende eenvoud van vuistregels. Toen Benjamin Graham een jaar was, trokken zijn ouders in 1985 van Londen naar New York. Omdat hij in grote armoede opgroeide, voelde hij al vroeg de drang om het ver te schoppen. Om zijn ambities kracht bij te zetten, studeerde hij bedrijfskunde aan Columbia University, waarna zijn loopbaan op Wall Street begon als loopjongen bij Newburger, Henderson & Loeb. Korte tijd later werd hij aandelenanalist en in 1926 startte hij samen met Jerome Newman zijn eigen beleggingsboetiek, de Graham Newman Corporation. Hoewel Graham een succesvolle belegger was, kennen we hem vooral vanwege zijn academische verdiensten. Of beter gezegd, omwille van de beleggingssuccessen van leerlingen, zoals Warren Buffett, Irving Khan en Walter Schloss. Eén jaar voordat op Wall Street de eerste beurskrach met mondiale gevolgen plaatsvond, begon hij met het geven van colleges. In oktober 1929 raakte hij bijna volledig geruïneerd en wist hij ternauwernood zijn bedrijf van de ondergang redden. De lessen die hij hieruit trok, sterkte Graham in zijn overtuiging dat beleggers enkel aandelen van bedrijven zouden mogen kopen waarvan ze de financiële positie goed kennen. Want de aandelen die in de krach van 1929 de grootste klappen kregen, waren in de regel fors overgewaardeerd. Omdat het moeilijke tijden waren, bedacht Graham een zestal richtlijnen om zijn leerlingen als toekomstige vermogensbeheerder te behoeden voor miskopen:

1. Speel op veilig: ondergewaardeerde aandelen van kwaliteitsbedrijven dalen bij een beurskrach in de regel minder hard dan andere;
2. Bedrijfsgrootte: grote bedrijven doorstaan recessies gemakkelijker dan kleine en middelgrootte ondernemingen;
3. Dividend: bedrijven die al 20 jaar op rij winst uitkeren, blijven ook dividend betalen als het economisch tegenzit of als de koersen dalen;
4. Financiële positie: hoe kleiner het vreemd vermogen, hoe lager het beleggingsrisico;
5. Winstgroei: Bedrijven waarvan de winst groeit, daarvan stijgen ook de koersen;
6. Waardering: Koop enkel aandelen met een historisch lage koers-winstverhouding en waarvan de koers/boekwaarde niet hoger is dan 1,2.

De richtlijnen dienden in 1934 als basis voor de klassieker Security Analysis – een boek dat hij samen met oud-leerling en zakenpartner David Dodd schreef – en zijn ruim 90 jaar na dato nog altijd actueel. Graham was altijd op zoek naar ondergewaardeerde aandelen, maar omdat dat een arbeidsintensieve klus was, omarmde hij ook de schitterende eenvoud van vuistregels. De meeste waardebeleggers zijn vertrouwd met Graham’s Formula, die stelt dat de koers-winstverhouding van koopwaardige aandelen niet hoger mag zijn dan de optelsom van twee keer de verwachte winstgroei en de minimumwaarde voor aandelen zonder groei. Oftewel in formulevorm: k/w < 2x winstgroei + 8.5 Die formule doet geen uitspraak over de maximale prijs die u voor het aandeel mag betalen. Graham drukte beleggers op het hart dat het product van de koers/boekwaarde en koers-winstverhouding nooit hoger mag zijn dan 22,5. De achterliggende gedachte: dat is anderhalve keer de boekwaarde en 15 keer de winst. Maar daarmee heeft u nog geen richtsnoer inzake de maximale koers. De berekening van de uiterste prijs is niet buitengewoon gecompliceerd, wel iets ingewikkelder. Graham’s Number (het getal van Graham) wordt algemeen beschouwd als de uiterste koers die een belegger voor een aandeel mag betalen. koers ≤  V (22.5 x boekwaarde x winst per aandeel)  Van de aandelen uit de STOXX Europe 600 voldoet op dit moment een op de vijf aan de brede definitie van Graham’s Number. Houden we echter rekening met zijn voorliefde voor absoluut ondergewaardeerde aandelen dan resten er slechts 15 aandelen, waarvan Stern er een is.

Lees ook: Beter Beleggen: op tijd verkopen

Benjamin Graham was één van de meest succesvolle en invloedrijkste beleggers uit de 20ste eeuw. Hij geldt als de grondlegger van het moderne waardebeleggen en hoewel hij beleggers met klem adviseerde de financiële positie van een bedrijf zorgvuldig te bestuderen, waardeerde hij ook de schitterende eenvoud van vuistregels.

Toen Benjamin Graham een jaar was, trokken zijn ouders in 1985 van Londen naar New York. Omdat hij in grote armoede opgroeide, voelde hij al vroeg de drang om het ver te schoppen. Om zijn ambities kracht bij te zetten, studeerde hij bedrijfskunde aan Columbia University, waarna zijn loopbaan op Wall Street begon als loopjongen bij Newburger, Henderson & Loeb. Korte tijd later werd hij aandelenanalist en in 1926 startte hij samen met Jerome Newman zijn eigen beleggingsboetiek, de Graham Newman Corporation.

Hoewel Graham een succesvolle belegger was, kennen we hem vooral vanwege zijn academische verdiensten. Of beter gezegd, omwille van de beleggingssuccessen van leerlingen, zoals Warren Buffett, Irving Khan en Walter Schloss. Eén jaar voordat op Wall Street de eerste beurskrach met mondiale gevolgen plaatsvond, begon hij met het geven van colleges. In oktober 1929 raakte hij bijna volledig geruïneerd en wist hij ternauwernood zijn bedrijf van de ondergang redden. De lessen die hij hieruit trok, sterkte Graham in zijn overtuiging dat beleggers enkel aandelen van bedrijven zouden mogen kopen waarvan ze de financiële positie goed kennen. Want de aandelen die in de krach van 1929 de grootste klappen kregen, waren in de regel fors overgewaardeerd.

Omdat het moeilijke tijden waren, bedacht Graham een zestal richtlijnen om zijn leerlingen als toekomstige vermogensbeheerder te behoeden voor miskopen:

1. Speel op veilig: ondergewaardeerde aandelen van kwaliteitsbedrijven dalen bij een beurskrach in de regel minder hard dan andere;
2. Bedrijfsgrootte: grote bedrijven doorstaan recessies gemakkelijker dan kleine en middelgrootte ondernemingen;
3. Dividend: bedrijven die al 20 jaar op rij winst uitkeren, blijven ook dividend betalen als het economisch tegenzit of als de koersen dalen;
4. Financiële positie: hoe kleiner het vreemd vermogen, hoe lager het beleggingsrisico;
5. Winstgroei: Bedrijven waarvan de winst groeit, daarvan stijgen ook de koersen;
6. Waardering: Koop enkel aandelen met een historisch lage koers-winstverhouding en waarvan de koers/boekwaarde niet hoger is dan 1,2.

De richtlijnen dienden in 1934 als basis voor de klassieker Security Analysis – een boek dat hij samen met oud-leerling en zakenpartner David Dodd schreef – en zijn ruim 90 jaar na dato nog altijd actueel. Graham was altijd op zoek naar ondergewaardeerde aandelen, maar omdat dat een arbeidsintensieve klus was, omarmde hij ook de schitterende eenvoud van vuistregels.

De meeste waardebeleggers zijn vertrouwd met Graham’s Formula, die stelt dat de koers-winstverhouding van koopwaardige aandelen niet hoger mag zijn dan de optelsom van twee keer de verwachte winstgroei en de minimumwaarde voor aandelen zonder groei. Oftewel in formulevorm:

k/w < 2x winstgroei + 8.5

Die formule doet geen uitspraak over de maximale prijs die u voor het aandeel mag betalen. Graham drukte beleggers op het hart dat het product van de koers/boekwaarde en koers-winstverhouding nooit hoger mag zijn dan 22,5. De achterliggende gedachte: dat is anderhalve keer de boekwaarde en 15 keer de winst. Maar daarmee heeft u nog geen richtsnoer inzake de maximale koers. De berekening van de uiterste prijs is niet buitengewoon gecompliceerd, wel iets ingewikkelder. Graham’s Number (het getal van Graham) wordt algemeen beschouwd als de uiterste koers die een belegger voor een aandeel mag betalen.

koers ≤  V (22.5 x boekwaarde x winst per aandeel) 

Van de aandelen uit de STOXX Europe 600 voldoet op dit moment een op de vijf aan de brede definitie van Graham’s Number. Houden we echter rekening met zijn voorliefde voor absoluut ondergewaardeerde aandelen dan resten er slechts 15 aandelen, waarvan Stern er een is.

Lees ook: Beter Beleggen: op tijd verkopen