Beter Beleggen met Martin Zweig

Bij de grote massa raakte hij in vergetelheid, onterecht. Zweig verwierf wereldfaam met zijn gedenkwaardig tv-optreden in 1987 in Wall $treet Week waarin hij tijdig waarschuwde voor de beurskrach. De volgende maandag kelderde de Dow Jones welgeteld 508 punten. Zijn reputatie als beursgoeroe was bezegeld, maar hij betekende veel meer dan dat.

Al op jonge leeftijd was Martin Zweig (1942-2013) gek van de beurs. Van zijn oom Mart kreeg hij voor zijn 13de verjaardag zes aandelen General Motors. Hij vond dat geweldig en volgde dagelijks de koers.

Toen Zweig op de middelbare school in de geschiedenisles over John Pierpont Morgan hoorde, was hij helemaal verkocht. Gefascineerd door het levensverhaal van de bankierende grootindustrieel besloot hij rijk te worden en ging hij in 1960 aan Wharton economie studeren. Tot zijn spijt zat in de propedeuse niet één beursvak in het lessenpakket. Zweig koos voor financiën als hoofdvak; bij het verlaten van Wharton besefte hij dat zijn opleiding verre van voltooid was.

In 1964 begon Zweig enthousiast aan zijn Master of Business Administration. Aan de universiteit van New York, dat zich naast het beursgebouw bevond, werden tal van beursvakken gegeven, maar opnieuw moest hij zich buigen over dezelfde fundamentele vakken als in Wharton.

Ontgoocheld keerde hij terug naar Florida; aan de universiteit van Miami pakte hij de draad weer op. Zweig volgde er zoveel beurscursussen als hij maar kon; die werden gegeven door een adept van technische analyse. Aanvankelijk kon hij zich daarin niet vinden, maar jaren later herinnerde hij zich één van diens vuistregels: koop bij sterkte en verkoop bij zwakte.

Ook droomde hij ervan om voor de klas te staan. Medio 1966 was het zover: hij mocht in Miami boekhoudkunde doceren. Hoewel lesgeven hem voldoening gaf, wilde hij dat niet voor de rest van zijn leven blijven doen. Zweig besloot te promoveren. Na drie jaar East Lansing, Michigan werd hij in 1969 doctor en aanvaarde hij het aanbod om in New York les te geven. In Miami leerde hij veel over fundamentele analyse en hij kreeg er ook de academische beurstheorieën te horen, die onder meer beweren dat historische koerspatronen ons niets bijbrengen over de toekomst. De theorie van efficiënte markten stond echter haaks op zijn eigen ideeën.

Het meeste wat Zweig in Michigan leerde, pikte hij her en der zelf mee. Vooral het veldwerk voor zijn dissertatie over de optiemarkt bracht hem veel bij. Een nevenproduct daarvan is de put/call-ratio, tegenwoordig een richtinggevende indicator die de stemming op de beurs weergeeft.

Hij hechtte ook grote waarde aan de ratio van stijgers en dalers. Het is immers uitzonderlijk dat het aantal stijgers tien dagen lang twee keer zo groot is als het aantal dalers. Gebeurt dat toch, dan volgt een krachtige hausse waarbij de beurs op korte tijd 20% stijgt. Wanneer een dergelijk signaal samenvalt met een renteverlaging, dan is er sprake van een dubbel koopsignaal en wordt een nieuwe bullmarkt ingeluid.

De successen die Zweig behaalde zijn indrukwekkend. Nadat hij in Barron's een aantal trefzekere voorspellingen neerpende, richtte hij het Zweig-DiMenna Fund op dat zonder enig verliesjaar tussen 1984 en 1999 een jaarrendement van 24,9% realiseerde.

Enerzijds bestaat de kracht van een beleggingsmodel uit de signalen die het uitzendt. Zo genereerde het in oktober 1984 voor de Amerikaanse beurs een koopsignaal dat in september 1987 uitdoofde. In die periode harkte Zweig een winst van 90% binnen. Een maand later beleefde Wall Street de grootste beurskrach sinds 1929.

Het dankt zijn kracht ook aan fundamentele selectiecriteria. Wanneer Zweig aandelen doorlichtte, keek hij uitsluitend naar de cijfers. Als een onderneming consistente bedrijfswinsten produceerde, was het hem worst of het om bezems of computers ging.

De hoofdcriteria zijn trendmatige omzet- en winstgroei, redelijke waardering en relatieve koerssterkte. Daarnaast heeft hij een uitgesproken voorkeur voor bedrijven met een lage schulden. Hij mijdt ook aandelen waarvan directieleden of grootaandeelhouders massaal aan de verkoopkant opereren of waarvan de koers in het voorbije kwartaal slecht reageerde op bedrijfscijfers.  

Bij de grote massa raakte hij in vergetelheid, onterecht. Zweig verwierf wereldfaam met zijn gedenkwaardig tv-optreden in 1987 in Wall $treet Week waarin hij tijdig waarschuwde voor de beurskrach. De volgende maandag kelderde de Dow Jones welgeteld 508 punten. Zijn reputatie als beursgoeroe was bezegeld, maar hij betekende veel meer dan dat.

Al op jonge leeftijd was Martin Zweig (1942-2013) gek van de beurs. Van zijn oom Mart kreeg hij voor zijn 13de verjaardag zes aandelen General Motors. Hij vond dat geweldig en volgde dagelijks de koers.

Toen Zweig op de middelbare school in de geschiedenisles over John Pierpont Morgan hoorde, was hij helemaal verkocht. Gefascineerd door het levensverhaal van de bankierende grootindustrieel besloot hij rijk te worden en ging hij in 1960 aan Wharton economie studeren. Tot zijn spijt zat in de propedeuse niet één beursvak in het lessenpakket. Zweig koos voor financiën als hoofdvak; bij het verlaten van Wharton besefte hij dat zijn opleiding verre van voltooid was.

In 1964 begon Zweig enthousiast aan zijn Master of Business Administration. Aan de universiteit van New York, dat zich naast het beursgebouw bevond, werden tal van beursvakken gegeven, maar opnieuw moest hij zich buigen over dezelfde fundamentele vakken als in Wharton.

Ontgoocheld keerde hij terug naar Florida; aan de universiteit van Miami pakte hij de draad weer op. Zweig volgde er zoveel beurscursussen als hij maar kon; die werden gegeven door een adept van technische analyse. Aanvankelijk kon hij zich daarin niet vinden, maar jaren later herinnerde hij zich één van diens vuistregels: koop bij sterkte en verkoop bij zwakte.

Ook droomde hij ervan om voor de klas te staan. Medio 1966 was het zover: hij mocht in Miami boekhoudkunde doceren. Hoewel lesgeven hem voldoening gaf, wilde hij dat niet voor de rest van zijn leven blijven doen. Zweig besloot te promoveren. Na drie jaar East Lansing, Michigan werd hij in 1969 doctor en aanvaarde hij het aanbod om in New York les te geven. In Miami leerde hij veel over fundamentele analyse en hij kreeg er ook de academische beurstheorieën te horen, die onder meer beweren dat historische koerspatronen ons niets bijbrengen over de toekomst. De theorie van efficiënte markten stond echter haaks op zijn eigen ideeën.

Het meeste wat Zweig in Michigan leerde, pikte hij her en der zelf mee. Vooral het veldwerk voor zijn dissertatie over de optiemarkt bracht hem veel bij. Een nevenproduct daarvan is de put/call-ratio, tegenwoordig een richtinggevende indicator die de stemming op de beurs weergeeft.

Hij hechtte ook grote waarde aan de ratio van stijgers en dalers. Het is immers uitzonderlijk dat het aantal stijgers tien dagen lang twee keer zo groot is als het aantal dalers. Gebeurt dat toch, dan volgt een krachtige hausse waarbij de beurs op korte tijd 20% stijgt. Wanneer een dergelijk signaal samenvalt met een renteverlaging, dan is er sprake van een dubbel koopsignaal en wordt een nieuwe bullmarkt ingeluid.

De successen die Zweig behaalde zijn indrukwekkend. Nadat hij in Barron’s een aantal trefzekere voorspellingen neerpende, richtte hij het Zweig-DiMenna Fund op dat zonder enig verliesjaar tussen 1984 en 1999 een jaarrendement van 24,9% realiseerde.

Enerzijds bestaat de kracht van een beleggingsmodel uit de signalen die het uitzendt. Zo genereerde het in oktober 1984 voor de Amerikaanse beurs een koopsignaal dat in september 1987 uitdoofde. In die periode harkte Zweig een winst van 90% binnen. Een maand later beleefde Wall Street de grootste beurskrach sinds 1929.

Het dankt zijn kracht ook aan fundamentele selectiecriteria. Wanneer Zweig aandelen doorlichtte, keek hij uitsluitend naar de cijfers. Als een onderneming consistente bedrijfswinsten produceerde, was het hem worst of het om bezems of computers ging.

De hoofdcriteria zijn trendmatige omzet- en winstgroei, redelijke waardering en relatieve koerssterkte. Daarnaast heeft hij een uitgesproken voorkeur voor bedrijven met een lage schulden. Hij mijdt ook aandelen waarvan directieleden of grootaandeelhouders massaal aan de verkoopkant opereren of waarvan de koers in het voorbije kwartaal slecht reageerde op bedrijfscijfers.